«Σας σταυρώνω ρε».

 Μιλώντας κάποιος για τη Γαλάτεια, έτσι και αλλιώς, δεν μπορεί να πρωτοτυπήσει.

 Η Γαλάτεια δεν κρυβόταν. Ήταν αυτό που όλοι έβλεπαν. Ακόμη και η οικογένειά της πολλές φορές δεν έβλεπε κάτι περισσότερο από αυτό που όλοι οι άλλοι βλέπαμε.

 Αυθόρμητη, χαμογελαστή, και… παραμυθού!

 «Προσέξτε παιδιά.. εγώ είμαι παραμυθού και το παραμύθι δε λέει ποτέ ψέματα», συνήθιζε να λέει σε μικρούς και μεγάλους.

 Την πρώτη φορά που τη γνώρισα ήμουν στην Δ΄ δημοτικού, στην πρώτη κατασκηνωτική περίοδο αγοριών της Χριστιανούπολης. Μας είπαν ότι το απόγευμα θα έρθει να μιλήσει μία συγγραφέας και εμείς μάλιστα είχαμε στεναχωρηθεί γιατί θα μας στερούσε το ποδόσφαιρο.

 Το απόγευμα, λοιπόν, μας συγκέντρωσαν όλους στο θεατράκι της Χριστιανούπολης και από μακριά βλέπαμε να διασχίζει το γήπεδο μία ιδιαίτερη μορφή… ιδιαίτερη ακόμα και στον τρόπο που περπατούσε.

Η Γαλάτεια ήταν αυτό που σήμερα θα λέγαμε «θεατράλε».

 Ήρθε λοιπόν, πήρε μια μπάλα ποδοσφαίρου στο χέρι και άρχισε να μας μιλάει για το ποδόσφαιρο, για τον Πελέ και τον Μαραντόνα.

 Πώς κατάφερε και έφτασε σε αυτό που ήθελε, να μας μιλάει δηλαδή για τον Χριστό, την Εκκλησία Του και την αγάπη που θα πρέπει να έχουμε στην Παναγία και τους Αγίους, να σας είμαι ειλικρινής, ακόμη και σήμερα δεν το έχω καταλάβει.

 Αργότερα την ξαναείδα, μετά από πολλά χρόνια, μέσω του Ραδιοφώνου της Πειραϊκής Εκκλησίας. Χρειαζόταν τότε κάποιος να πηγαίνει στο σπίτι της για να ηχογραφεί  η Γαλάτεια τις εκπομπές της και – δόξα τω Θεώ – αυτός ο «κάποιος» στην αρχή και για αρκετό καιρό, ήμουν εγώ.

 Αστείρευτη πραγματικά, μοναδική! Ας μη μιλήσω για τη φιλοξενία της… Είχε πάντα έτοιμο τον καφέ με το νερό και το κουλουράκι μου και όταν δεν προλάβαινε, έβαζε φωνή από πάνω: «Γιώργο, φτιάξε σε παρακαλώ πολύ ένα καφέ για το παιδί».

 Η Γαλάτεια ήταν από τους ανθρώπους που, θέλοντας και μη, στιγματίζουν και εμπνέουν ανθρώπινες ζωές.

 Αν κλείσουμε λίγο τα μάτια, μπορούμε όλοι να φανταστούμε τη μορφή της Γαλάτειας εκεί ψηλά στον ουρανό, αυτή τη φορά  απέναντι όχι από μία εικόνα της Παναγίας, αλλά απέναντι από την ίδια την Υπεραγία Θεοτόκο που τόσο αγάπησε.

 Ηχογραφούσε πάντα με ένα κομποσκοίνι στο χέρι και πριν ξεκινήσει έκανε τον Σταυρό της και έλεγε «έλα Παναγιά, βοήθα».

 Μπορούμε όλοι όσοι την γνωρίσαμε να φανταστούμε τη Γαλάτεια από τη θριαμβεύουσα πλέον Εκκλησία να λέει: «αδέλφια μείνετε όρθιοι… μείνετε όρθιοι και κρατήστε γερά. Σας σταυρώνω ρε».

 Γαλάτεια, τώρα που είσαι εκεί επάνω και ίσως μιλάς πιο εύκολα με την Παναγία μας, πες της να μας σπλαχνιστεί.  Και το ζητώ από σένα γιατί για κάποιο περίεργο λόγο, φαίνεται ότι ο Θεός ακούει την Προσευχή σου πιο εύκολα από τη δική μας.

 Το είπε και ο φίλος σου ο Κώστας Γανωτής στον επικήδειο:  «Έλεγες ότι φοβάσαι το θάνατο και ο Θεός έδωσε, να μη τον γνωρίσεις. Θάνατος είναι αυτός που έζησες μωρέ Γαλάτεια;» διερωτήθηκε… και έχει δίκιο. Ο Θεός άκουσε τη θερμή Προσευχή σου!

 Σε παρακαλούμε πολύ να προσεύχεσαι περισσότερο τώρα στη θριαμβεύουσα Εκκλησία για όλους εμάς, τα αδέλφια σου, για την Ελλάδα μας, για τη νεολαία μας που τόσο αγάπησες και για την Πειραϊκή Εκκλησία… το ραδιόφωνο που μιλάει στις ψυχές όλων μας!

 Καλή αντάμωση!

---